பனியில் உறைந்த சூரியனே!

“நாம எப்போ கல்யாணம் பண்ணிக்கலாம்?” என அன்று கேட்ட கேள்வியை மீண்டும் கேட்டவளின் குரல் அன்று இருந்ததை விடப் பல மடங்கு தீவிரத்துடன் வந்தது.

தன்னிடம் மீண்டும் அதே கேள்வியைக் கேட்ட விதர்ஷணாவை இமை சுருக்கி பார்த்தவன் “நடக்காத ஒன்றை பற்றி ஏன் திரும்பத் திரும்பக் கேட்கிற?” என்று கடுமையாகக் கேட்டான்.

“ஏன் ஜித்தா? ஏன் நடக்காது?” என்று வினவியவள், பின்பு ஏதோ யோசித்தது போலக் கண்ணைச் சுருக்கி, “நான் உங்க பின்னாடி சுத்தி, சுத்தி வருவதனால என்னைக் கேவலமா நினைக்கிறீங்களா? அதனால்தான் என்னை உங்களுக்குக் கல்யாணம் பண்ணிக்கப் பிடிக்கலையா?” எனப் பரிதவிப்புடன் கேட்டாள்.

அவளின் கேள்விக்குப் பதில் சொல்லாமல் அமைதியாக இருக்க, அவனின் அமைதி ஒருவேளை அப்படித்தானோ என்று அவளை நினைக்க வைக்க “உங்க பின்னாடி அலையிறேன்னு தப்பா நினைக்கிறீர்களா? அதனால்தான் என் மேல உங்களுக்கு இவ்வளவு வெறுப்பா? அதுதான் விரட்டி, விரட்டி என்னைப் போகச் சொல்றீங்களா?” என்று அவள் கேட்டுக் கொண்டிருக்கும் பொழுதே இல்லையென ஷர்வாவின் தலை அசைந்தது.

“இல்லையா? நிஜமாவா? என்னை நீங்க தப்பா நினைக்கலையா?” என்று கண்களை விரித்து அவள் ஆர்வமாகக் கேட்டாள்.

“இதில் நான் தப்பா நினைக்க என்ன இருக்கு? ஒரு பையனுக்கு ஒரு பொண்ணைப் பிடிச்சா அவ பின்னாடி போய் அவன் அவனோட விருப்பத்தைச் சொல்ல உரிமை இருக்கிறது போல, ஒரு பொண்ணு அப்படிச் சொல்லவும் உரிமை இருக்குன்னு நான் நினைக்கிறேன். அதனால இந்த விஷயத்தில் நான் உன்னைத் தவறாக நினைக்கலை. ஆனா நடக்காத ஒன்றுக்கு இப்படி ஆசைப்படுறயே? ஏமாந்து போய்ருவியேனு நினைச்சுதான் எனக்கு வருத்தமா இருக்கு…” என்றான்.

அவன் தன்னைத் தவறாக நினைக்கவில்லை என்பதிலேயே அவளுக்கு நிம்மதியாக இருந்தது. என்றாவது ஒரு நாள் அவன் தான் இப்படி வருவதைக் குத்திக்காட்டி விடுவானோ என்ற பயம் அவளின் மனதின் ஒரு ஓரத்தில் இருந்து கொண்டே இருந்தது. ஆனால் அவளைத் தவறாகச் சொல்லாததில் அவனை நினைத்துப் பெருமையாக இருந்தது. “என் ஜித்தன்!” என்று பெருமையாக மனதிற்குள் நினைத்துக் கொண்டாள்.

“ஏன் நடக்காது ஜித்தா? நீங்க நினைச்சா கண்டிப்பா நடக்கும். ஏன் நினைக்க மாட்டேங்கறீங்க?”

“இங்க பாரு விதர்ஷணா ஏற்கனவே உன்கிட்ட நான் இதெல்லாம் நடக்காதுனு சொல்லிட்டேன். ஆனா திரும்ப, திரும்ப இதே கேள்வியைக் கேட்டுட்டுத்தான் இருக்க. என் பொறுமையை இழுத்துப் பிடித்துச் சொல்றேன், கேட்டுக்கோ…!

“நான் கல்யாணம் பண்றது இல்லைனு சில வருஷத்துக்கு முன்னாடியே முடிவெடுத்துட்டேன். அந்த முடிவை நான் மாற்றுவதாக இல்லை. அவ்வளவுதான் என்னால் சொல்லமுடியும். இனிமே என் வாழ்க்கையில் இப்படி வந்து தொந்தரவு பண்ணாம கிளம்பு…!” என்றான்.

“அப்படிக் கிளம்ப முடியாது ஜித்தா. நீங்க இன்னைக்குச் சொன்னதை அன்னைக்கு வேதி பற்றி சொல்லும்போதே சொல்லிட்டீங்க. அது மட்டுமல்ல. இன்னும் ஒன்னும் சொன்னீங்க…” என்றவளை பார்த்து “என்ன சொன்னேன்?” என்று யோசனையுடன் கேட்டான்.

“வேதிக்கு நடந்த சம்பவத்தால் ஏதோ உங்களுக்கு நீங்களே ஒரு தடைப் போட்டுக்கிட்டதா சொன்னீங்க. அப்படி என்ன தடைப் போட்டுகிட்டீங்க? ஏன் கல்யாணம் வேணாம்னு சொல்றீங்க?” என்று கேட்டாள்.

அன்று பேச்சின் வேகத்தில் அவன் சொன்னது அவனுக்கு நினைவில் இல்லை. அதனால் அவள் சொல்லவும் இறுகிய முகத்துடன் “அதான் அப்படிச் சொன்னேன்னு தெரியுதுல? அப்புறம் ஏன் அதைப் பற்றிக் கேட்கிற?” என்றான்.

“நான் கேட்காமல் வேறு யாரு கேட்பா ஜித்தா?” என்றவளை பார்த்து, “என்னைக் கேள்வி கேட்க நீ யார்?” எனக் கேட்டான்.

“உங்க மனசுக்கு பிடிச்சவ…!” என்று பதில் சொன்னவளை முறைத்துக் கொண்டே,

“நீ என் மனசுக்கு பிடிச்சவனு நான் எப்போ சொன்னேன்?” என்று திருப்பி அலட்சியத்துடன் கேட்டான்.

“நீங்க நேரடியா என்னைப் பிடிச்சிருக்குன்னு சொல்லலை தான். ஆனா நீங்கள் தான் என்னைப் பிடிச்சிருப்பதாகக் காட்டிக்கிட்டீங்க…”

“எதை வச்சி அப்படிச் சொல்ற?” என்று இடுங்கிய பார்வையுடன் கேட்டான்.

“வேதியை பற்றியும், சபரீஷ் பற்றியும் இதுக்கு முன்னாடி நீங்க இவ்வளவு விரிவாக யார்கிட்டயாவது சொல்லி இருக்கீங்களா?” என்று கேட்டாள்.

“நான் யார்கிட்டயும் போய் ஏன் சொல்லணும்?” என்று கேட்டவனைப் பார்த்து, “அப்போ என்கிட்ட மட்டும் ஏன் சொன்னீங்க?” என்று கேட்டாள்.

ஆனால் அதற்கு ஷர்வா பதில் சொல்லாமல் போக “இதற்கு எனக்குப் பதில் தெரியும். ஏன்னா உங்களுக்குப் பிடிச்ச நான் உங்களைத் தவறாக நினைப்பது உங்களுக்குப் பிடிக்கலை. நான் அன்னைக்கு நீங்க செய்வதையெல்லாம் குற்றம் சொல்லி பேசினேன். அப்போ உங்க கண்ணில் ஒரு வலி வந்து போனது. நீ எப்படி என்னைத் தவறா நினைக்கலாம்னு அந்த வலி காட்டி கொடுத்துருச்சு…” என்று அவள் சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் போதே கை நீட்டி அவளின் பேச்சை நிறுத்த சொன்னவன், “அப்படியெல்லாம் ஒன்னும் இல்ல. சும்மா கற்பனை பண்ணாதே…!” என்று சிடுசிடுத்தான்.

“நான் கற்பனை பண்ணலை ஜித்தா. உண்மையைத்தான் சொல்றேன். உங்க மனசை நீங்க இதுவரை இவ்வளவு ஓப்பனா யார்கிட்டயும் பகிர்ந்திருக்க மாட்டீங்க. ஆனா நீங்க என்கிட்ட பகிர்ந்துகிட்டீங்க. அதுவும் நான் குறை சொன்னா சொல்லிட்டு போறேன்னு வழக்கம் போல என்னை விரட்டாம எனக்கு ஏன் எல்லா விஷயத்தையும் சொன்னீங்க?

உங்களுக்குப் பிடிக்காதவளா இருந்தா, சரிதான் போடி! நீ என்னைத் தவறா நினைச்சா எனக்கு ஒன்னும் இல்லைன்னு சொல்லி இருக்கலாம். ஆனா நான் உங்களைக் குறை சொன்னதைத் தாங்க முடியாமல் தான் என்கிட்ட எல்லா விஷயத்தையும் சொன்னீங்க. என்கிட்ட மட்டும் தான் உங்களுக்கு அதைச் சொல்ல தோனியிருக்கு. அப்படின்னா நான் உங்கள் மனதுக்குப் பிடித்தவள் தானே?” என்று கேட்டாள்.

“இல்லை, இல்லை… அதெல்லாம் இல்லை. நீ ஏதாவது கற்பனை பண்ணாதே! கண்டிப்பா நான் உன்னை விரும்பி இந்த விஷயத்தைச் சொல்லலை…” என்று சிறிது சத்தமாகச் சொல்லி மறுத்தான்.

அவன் சத்தத்தைக் கேட்டுக் கேட் அருகிலிருந்த விஜயன் அருகில் வர பார்க்க, அவனை ‘வேண்டாம்’ என்பது போல் கையசைத்து தடுத்தாள் விதர்ஷணா. ஷர்வாவிடம் பதட்டம் இருந்தது. ஏனோ மாட்டிக்கொண்ட உணர்வுடன் நிற்பதுபோல இருந்தவன் அதற்கு மேல் அவளிடம் பேச விருப்பம் இல்லாமல் விறுவிறுவென்று வீட்டிற்குள் நுழைந்தான்.

அவனின் பேச்சுச் சத்தம் கேட்டு சந்திராவும் அப்பொழுதுதான் வாசலில் வந்து ‘என்ன?’ என்பது போல் பார்த்தார். அவளைப் பார்த்ததும் “என்ன விதர்ஷணா நீ இன்னும் போகலையா?” என்று கேட்க, “இல்ல அத்தை! அவர்கிட்ட கொஞ்சம் பேசிக்கிட்டு இருந்தேன்…” என்றாள்.

“ஓ…! சரி…” என்ற சந்திரா அமைதியாகி விட, வீட்டு வாசலில் நின்றிருந்த விதர்ஷணா மாடி படியில் ஏறி கொண்டிருந்தவனைப் பார்த்து, “எங்க அப்பா எனக்கு மாப்பிள்ளை பார்த்துக்கிட்டு இருக்கார் ஜித்தா. சீக்கிரமே கல்யாணம் பண்ணி வெச்சுடுவேன்னு சொல்லி இருக்கார். எனக்கு என்ன பண்றதுன்னு தெரியலை. நீங்களும் உங்கள் மனசுல இருக்கிறதை சொல்ல மாட்டேங்கறீங்க? நான் என்ன பண்ணட்டும்? எனக்குப் பதில் சொல்லிட்டு போங்க…!” என்று கேட்டாள்.

அவள் சொன்னதைக் கேட்டுப் படியில் ஏறி கொண்டிருந்தவன் கால்கள் ஒரு நொடி தயங்கி அந்தப் படியிலேயே நின்றது. பின்பு திரும்பியும் பார்க்காமல் விறுவிறுவென்று படிகளில் ஏற ஆரம்பித்தான்.

அவனின் கால்கள் தயங்கியதை பார்த்து விதர்ஷணா ஆர்வமாகப் பார்க்க, அடுத்து அவன் வேகமாகச் சென்றதை பார்த்து அவளின் முகம் சுருங்கிப் போனது.

மேலும் படிக்க பிரீமியம் பிளான் வாங்கவும்!