தூரிகையானாய் காரிகையே!

நீங்க எல்லாத்துக்கும் சம்மதம் சொல்வது போல் சொல்லி, மணமேடையில் வச்சு செக் வைக்கக் காத்திருந்தீங்கன்னு நான் எதிர்பார்க்கலை. ஓகே, எனாஃப்! இனி அதைப் பற்றிப் பேசி பிரயோஜனம் இல்லை. இப்ப முடிவா என்ன தான் சொல்றீங்க மிஸ்டர் அர்ஜுன்?” என்று பிரதன்யா கேட்க,

“வேலையை விட்டு விடுவதாக இத்தனை பேர் முன்னாடி உறுதி கொடு தன்யா…” என்றான் அர்ஜுன். அவனின் முடிவில் பின் வாங்குவது இல்லை என்பது போல் உறுதியாகச் சொன்னான்.

“உறுதி தந்துட்டு அப்புறம் மாட்டேன்னு சொன்னால் என்ன செய்வீங்க?” புருவம் உயர்த்திக் கேட்டாள்.

“அப்போ நமக்குள் பிரச்சினை வரும். அது வேண்டாம்னு பார்க்கிறேன்…” என்றான்.

“அப்போ வாழ்க்கை முழுக்கப் பிரச்சினை இருக்கும்னு சொல்லுங்க…” என்றாள் நக்கல் சிரிப்புடன்.

அதிலேயே அவள் வாழ்க்கை முழுக்க வேலையை விட மாட்டாள் என்று உறுதியை அவனுக்குச் சொல்லிவிட, அர்ஜுனின் முகம் கோபத்தில் சிவந்தது.

“உன்கிட்ட இப்படி ஒரு அடமென்ட்டை எதிர்பார்க்கலை தன்யா. என்னை விட உனக்கு வேலை தான் முக்கியம் இல்லையா? அப்போ இந்தக் கல்யாணம் நடக்க வேண்டாம். வாழ்க்கை முழுக்கப் பிரச்சினையோட வாழ நான் தயாராயில்லை…” என்றவன் தாலியை அவள் மேல் தூக்கி எறிந்தான்.

தன்னிச்சையாக அதைக் கையில் பிடித்தாள் பிரதன்யா. அவள் கண்கள் தாலியை வெறித்துப் பார்த்தன.

“ஐயோ! மாப்பிள்ளை, அவரசப்பட்டு முடிவு எடுக்காதீங்க. என் பொண்ணு வேலையை விட்டுவிடுவாள்…” என்று பதறிய சுகன்யா, “தன்யா வேலையை விடுறேன்னு சொல்லுடி. அப்படி அந்த வேலையில் என்ன தான் இருக்குன்னு இப்படிப் பிடிவாதமா இருக்க?” என்று கத்தினார்.

ரவிச்சந்திரன் அதிர்ச்சியில் தடுமாறி போய் நின்றிருந்தார். மகளின் பிடிவாதமும் அவருக்குத் தெரியும். அதனால் வேலையைப் பற்றி அவரால் பேச முடியவில்லை. சிலை போல் நின்று விட்டார்.

“என்னங்க, நீங்களாவது இவள் கிட்ட சொல்லுங்க…” என்று கணவரைப் போட்டு உலுக்கினார் சுகன்யா.

“அம்மா, அமைதியா இருங்க. இப்ப என்ன இவரை விட்டால் எனக்குக் கல்யாணமே நடக்காதா என்ன?” என்று கேட்டாள் பிரதன்யா.

“பாருங்க, இப்ப கூட நான் இல்லைனாலும் பரவாயில்லைன்னு தான் உங்க பொண்ணு பேச்சு இருக்கு. இப்படிப்பட்ட உங்க பொண்ணை வேற எவன் கட்டிக்குவான்? திமிர்! உடம்பு முழுக்கத் திமிர்! உங்க பொண்ணுக்கு எல்லாம் கல்யாணமே ஆகாது…” என்று கோபமாகச் சொன்னான் அர்ஜுன்.

“ஓ! அப்படியா மிஸ்டர் அர்ஜுன்? ஆனால், அதைப் பத்தி நீங்க கவலைப்பட வேண்டாம். நீங்க தான் தாலி கட்ட மாட்டேன்னு சொல்லிட்டீங்க இல்லை? கிளம்புங்க! என்னைப் பத்தி பேச இனி உங்களுக்கு எந்த ரைட்ஸும் இல்லை!” என்றாள் அழுத்தமாக.

“உன்னைப் போய்ப் பிடிச்சுப் போய்க் கல்யாணம் பண்ணிக்க நினைச்சேனே… ச்சே!” என்றான்.

“என்னைப் பிடிக்கும்னு சும்மா சொல்லாதீங்க அர்ஜுன். என்னைப் பிடித்திருந்தால் எனக்குப் பிடித்ததும் உங்களுக்குப் பிடித்திருக்கும்…” என்றாள் பிரதன்யா

அவளை உறுத்து பார்த்தவன், “ச்சே, ச்சே! இவ்வளவு திமிரான உன்கிட்ட இருந்தது தப்பிச்சுட்டேன்னு சந்தோஷப்பட்டுக்கிறேன்…” என்று மேடையை விட்டு இறங்க போனான்.

“மாப்பிள்ளை, அவசரப்படாதீங்க! நில்லுங்க! நான் அவளுக்குச் சொல்லி புரிய வைக்கிறேன்…” என்று அவனை நிறுத்தினார் சுகன்யா.

“உங்க பொண்ணுக்கு புரியும்னு இன்னும் நீங்க நினைக்கிறீங்களா? உங்க பொண்ணு கல்யாண வாழ்க்கைக்கே லாயிக்கு இல்லை. யார் கூடவும் அவளால் வாழவும் முடியாது. வேலை வேலைன்னு அதில் தான் உயிரா இருக்காளே தவிர மனுஷங்க மனசை பத்தி கொஞ்சமும் கவலை இல்லை.

நல்லா எழுதி வச்சுக்கோங்க. உங்க பொண்ணோட இந்தப் பிடிவாதத்தால் அவளுக்குக் கல்யாணமே நடக்காது. வாழ்நாள் முழுக்க அவள் வேலையை ஏத்துக்கிறவன் வரணும்னு காத்திருந்து அவ்வையாராத்தான் வாழப் போறாள்…” என்று கோபத்துடன் சொல்லிவிட்டு மேடையை விட்டு இறங்கி சென்றே விட்டிருந்தான் அர்ஜுன்.

அவன் பேச்சுக் காதில் விழ விழ அப்படியே இரும்பாக இறுகிப் போய் நின்றாள் பிரதன்யா. கண்களைத் திறக்காமல் அப்படியே சிலையாக நின்று விட்டாள்.

“பாவி! பாவி! உனக்கு ஏன்டி இவ்வளவு பிடிவாதம்? உன் வாழ்க்கையை நீயே கெடுத்துக்கிட்டியே. இப்ப என்னடி பண்ணுவேன் நான்? அர்ஜுன் சொன்னது மாதிரி வேலையைப் பிடிச்சுட்டு தொங்கிட்டு இருந்தால் எவன்டி உன்னைக் கல்யாணம் பண்ணுவான்? அதை யோசிக்கவே மாட்டியா?” என்று அவளின் முதுகில் அடித்துக் கொண்டே புலம்பினார் சுகன்யா.

அத்தனை அடியையும் வாங்கிக் கொண்டு அசையாமல் நின்றாள் பிரதன்யா.

“எல்லாம் உங்களால் தான். பொண்ணு இஷ்டப்பட்டது எல்லாம் செய்யட்டும்னு விட்டு, இப்ப அவள் வாழ்க்கையை அவளே சிக்கலாக்கிட்டாள் பாருங்க. இப்ப நாம என்ன செய்றது? நம்ம பொண்ணுக்கு கல்யாணமே நடக்காதா?” என்று கணவரையும் உலுக்கி எடுத்தார் சுகன்யா.

“அமைதியா இரும்மா. என்ன செய்வதுன்னு யோசிப்போம். அவள் வேலையைப் புரிந்து கொண்ட ஒருவன் கண்டிப்பா கிடைப்பான். நீ கத்தாதே!” என்று மனைவியைச் சமாதானம் செய்ய முயன்றார் ரவிச்சந்திரன்.

“கனவு மட்டும் கண்டுக்கிட்டு இருங்க. அப்படி எவனும் கிடைக்கலைனா என்ன செய்வது?” என்று அழுதார் சுகன்யா.

அன்னை, தந்தை பேசியது அனைத்தும் காதிற்குள் நுழைந்து மனதிற்குள் ஓட, பட்டென்று விழிகளைத் திறந்தாள் பிரதன்யா.

அவள் கண்கள் மேடையைத் தாண்டி கீழே இறங்கியது.

நடந்ததை எல்லாம் பார்த்து பதைபதைப்புடனும், வருத்தமாகவும், சோகமாகவும் நின்றிருந்த வினோதனை சென்றடைந்தது அவளின் பார்வை.

அவள் பார்வை தன் மேல் படவும் ஆறுதல் சொல்லும் பார்வையுடன் அவளைப் பார்த்தான்.

“வினோ, இங்கே வாங்க!” என்றழைத்தாள் தன் மலரிதழ்களைத் திறந்து.

எதற்கோ? என்று பதறி வேகமாக மேடையேறி அவள் முன் சென்று நின்றான்.

“மேடம், எதுவும் வேணுமா?” என்று கேட்டான்.

“இந்தத் தாலியை என் கழுத்தில் கட்டுங்க வினோ!” தன் கையில் இருந்த தாலியை அவன் புறம் நீட்டி சலனமில்லா குரலில் சொன்னாள் பிரதன்யா.

“என்ன?” அதிர்ந்து பின்வாங்கினான் வினோதன்.

***

“ஏற்கெனவே ஒருவனைக் கல்யாணம் முடிக்க மணமேடை வரை ஏறிட்டு, அது நின்னு போகவும் உங்க கையால் தாலி வாங்கிக்கிட்டவளுக்கு இப்போ இன்னொருத்தனையும் கல்யாணம் பண்ணிக்க எந்தத் தயக்கமும் இருக்காதுன்னு நினைச்சீங்களா வினோ?” அழுத்தமாகக் கேட்டாள் பிரதன்யா.

அவளின் முகமும், குரலும் இறுகிப் போயே இருந்தது.

‘நீ எப்படி அப்படிச் சொல்லலாம்?’ என்ற பார்வை பார்த்துக் கொண்டிருந்தவளின் கண்களை நேர்கொண்டு காண முடியவில்லை வினோதனால்.

“பதில் சொல்லுங்க வினோ! என்னைப் பற்றி அப்படித்தான் நினைச்சுட்டு இருக்கீங்களா?” நிற்கவில்லை அவளின் கேள்வி.

“இல்லை மேடம், ஆனால்…” என்று தயங்கி நிறுத்தினான்.

“நீங்க என்னை மேடம் என்று கூப்பிடும் வரை உங்க எண்ணம் அப்படித்தான் இருக்கும் வினோ…” என்றாள்.

“திடீர்ன்னு எல்லாவற்றையும் மாற்ற முடியாது மேடம். மாற்றினாலும் ஒட்டாது. அதே போல் தான் நீங்க இங்கே இருப்பதும் கஷ்டம்…”

“புரியுது வினோ. ஆனால் என்னால் இருந்து கொள்ள முடியும். வாழ்நாள் முழுவதும் என் வாழ்க்கை உங்களுடன் என்ற முடிவுடன் தான் தாலி கட்ட சொன்னேன். உங்க வசதியின்மை தெரிந்தே தான் அந்த முடிவை எடுத்தேன் என்னும் போது அதையும் நான் ஏற்றுக்கொள்ளத்தான் வேண்டும் வினோ…” தன் முடிவில் உறுதியாக இருந்தாள்.

“சொல்வது சுலபம்! ஆனால் செயல்படுத்துவது கஷ்டம்!”

புரிந்து கொள்ளாமல் பேசுகிறாளே என்ற சலிப்பு அவனிடம்.

“செயல்படுத்தித் தான் பார்ப்போமே? அதில் உங்களுக்கு என்ன தயக்கம்?”

விடாமல் கேட்டவளுக்கு என்ன பதில் சொல்வான்?

அப்படியே தளர்ந்து சுவரில் சாய்ந்து கீழே அமர்ந்து கொண்டான்.

அவளின் பிடிவாதம் அவனை ஒரு வழி ஆக்கிக் கொண்டிருந்தது.

அவளுக்காக என்று தன்னாலும் அவள் வீட்டில் போய் இருக்க முடியாது என்பதில் மட்டும் உறுதியாக இருந்தான்.

‘உங்களை நம்பி வந்த பொண்ணை நல்லா வாழ வைக்க மாட்டீங்களா வினோ?’ நேற்றிரவு அவள் கேட்ட கேள்வி அவன் காதில் ஒலித்தது.

சில நொடிகள் புருவங்கள் சுருங்க யோசனையில் அப்படியே அமர்ந்து விட்டான்.

அவளும் அதன் பிறகு எதுவும் பேசாமல் அவன் அருகில் சென்று அவனைப் போலவே சுவரில் சாய்ந்து அமர்ந்து கொண்டாள்.

அவனை இக்கட்டில் தள்ளுகிறோம் என்று அவளுக்குப் புரியவே செய்தது.

அவள் நினைத்தால் இன்னும் அதிரடியாக ஏதாவது செய்து அவனைத் தன் பேச்சை கேட்க வைக்க முடியும்.

ஆனால் அப்படிச் செய்ய விரும்பவில்லை அவள். அவனே யோசித்து முடிவெடுக்கட்டும் என்பது போல் அமைதியாக இருந்தாள்.

அவளுக்குத் தேவை முடிந்த திருமணத்தைச் சரியான வழியில் நடத்தி செல்ல வேண்டும். அதற்காகத்தான் அவளின் இந்தப் பிடிவாதமும் கூட.

அவள் தந்தை வேறு அலைபேசியில் அவளை அழைத்துக் கொண்டே இருந்தார்.

ஆனால் சைலண்டில் போட்டு விட்டு எடுத்துப் பேசாமல் அமைதியாக இருந்தாள்.

வினோ முடிவெடுத்த பிறகு பேசிக் கொள்ளலாம் என்று நினைத்தாள்.

அவன் மடியில் இருந்த அவனின் கையை எடுத்து மெல்ல பற்றிக் கொண்டாள்.

யோசித்துக் கொண்டிருந்தவனுக்கு அந்த ஸ்பரிசம் அவன் மூளையைச் சென்று தாக்கியது.

எப்போதும் உன்னுடனிருப்பேன் என்பதை உணர்த்தும் அவளின் இந்தச் செய்கை அவனின் யோசனையைச் சரியான பாதையில் செலுத்தத் தொடங்கியது.

விரல்களும் விரல்களும் பின்னிக் கொண்டிருந்த அந்த நிலை காலம் முழுவதும் நீடிக்க வேண்டும் என்று அவனுக்கும் உணர்த்தியது போலும்!

யோசித்து விட்டு தன் விழிகளைத் திறந்தான்.

இறுகிய தொண்டையை லேசாகச் செருமிக் கொண்டான்.

பிணைந்திருந்த தங்கள் கைகளைப் பார்த்து விட்டு, “என் முடிவு என்னவாக இருந்தாலும் ஏற்றுக் கொள்ளுவீங்களா மேடம்?” அவள் விழியோடு விழி நோக்கி கேட்டான்.

“இந்த மேடத்தை விட்டுட்டு, பிரியும் முடிவு இல்லாமல் எது சொன்னாலும் கேட்குறேன்…” புன்சிரிப்புடன் சொன்னாள்.

அவனையும் அந்தப் புன்னகை தொற்றிக் கொள்ளும் போல் இருந்தது. ஆனாலும் எடுத்த முடிவை அவளிடம் சொல்லும் முனைப்பில் இருந்தவனுக்குப் புன்னகை எட்ட நின்று கொண்டது.

***

பணம்!

பணம் கொண்டு தான் அனைத்தும் மதிப்பீடு செய்யப்படுகிறது. இந்தப் பணம் இல்லாத வீட்டை, இளக்காரமாகப் பார்ப்பவர்களுக்கு இங்கே வரப் பிடிக்குமா என்ன? என்று நினைத்துக் கொண்டவன் அமைதியாக இருந்தான்.

“இது நானும், அம்மாவும் சம்பந்தப்பட்டது வினோ. நான் பார்த்துக்கிறேன். என் புருஷனுக்காக என் புருஷன்கிட்டயே போராடும் போது என் அம்மாகிட்ட போராட மாட்டேனா என்ன?” என்று கேட்டவளை விழியுயர்த்திப் பார்த்தான்.

“போராட்டமா? என்கிட்ட என்ன போராட்டம்?” நெற்றியை சுருக்கி யோசனையுடன் கேட்டான்.

“ஏன் வினோ உங்களுக்குத் தெரியாதா? இதோ… என் புருஷன் என்கிட்ட பேச கூட என் பக்கத்தில் வராம வெளியே நின்னு யாரோ மூனாவது ஆள்கிட்ட பேசுற போல் பேசுறார். என் புருஷன் உள்ளே வர மாட்டாரா? என் பக்கத்தில் நின்னு உரிமையா பேச மாட்டாரான்னு ஏங்கிப் போய்ப் பார்த்துட்டு இருக்கேன். இதுவே எனக்குப் பெரும் மனப் போராட்டம் தான் வினோ…”

தன் மனவலியைச் சொல்ல துடிக்கும் உதடுகளைக் கடித்து அடக்கிக் கொண்டே சொன்னவளை, வலி நிறைந்த கண்களுடன் பார்த்தான்.

ஒரு மனைவியாக அவளின் எதிர்ப்பார்ப்பு அவனுக்குப் புரியத்தான் செய்தது. ஆனால் கணவனாக அவளை நெருங்க தனக்குத் தகுதி இல்லை என்றே நினைத்தான்.

அவனுக்குள்ளும் சில போராட்டங்கள் இருக்கத்தான் செய்கின்றன.

ஆனால் அவளைப் போல் அவனால் வெளிப்படையாகச் சொல்ல முடியவில்லை.

அந்த மனப் போராட்டத்திற்கும் சேர்த்து தான் அவன் உறக்கத்தைக் கூட மறந்தவனாக ஓடிக்கொண்டிருந்தான்.

அவள் சொன்னப் பிறகும் இன்னும் அறைக்குள் வராமல் அவன் அப்படியே நிற்க, பார்த்துக் கொண்டிருந்தவளுக்கு மனம் துடித்தது.

தானே அவனைப் பெரிய வலைக்குள் பூட்டி விட்டோம். அதுதான் அவனின் அந்த விலகலுக்கான காரணம் என்று அவளுக்குப் புரியவில்லை.

மேலும் படிக்க பிரீமியம் பிளான் வாங்கவும்!